Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

   ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΟΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΜΑΣ.

Ήδη διανύουμε τον 3ο μήνα του ακαδημαϊκού έτους και μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για το πως θα πάει και η φετινή χρονιά. Χρόνο με το χρόνο βλέπουμε ότι οι σπουδές μας δυσχεραίνουν και η εντατικοποίησή τους έχει γίνει σοβαρό κομμάτι τους. Είναι πλέον γεγονός ότι δεν μιλάμε πλέον για ένα πανεπιστήμιο με δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα, αλλά για ένα πανεπιστήμιο-επιχείρηση που σκοπό έχει να παράξει ένα φθηνό και απολύτως εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Ένα πανεπιστήμιο που προτιμάει να λειτουργεί προς όφελος των κερδών ενός ιδιώτη(Γευσήνους) αντί να εγγυάται την σίτιση και την στέγαση όσων φοιτητών την έχουν ανάγκη. Ένα πανεπιστήμιο που προτιμάει να βάζει δίδακτρα στα μεταπτυχιακά ή να τα αφήνει ανοιχτά προς τις επιχειρήσεις έτσι ώστε να μπορούν να κατευθύνουν το κομμάτι της έρευνας προς δικό τους όφελος, αντί να εγγυάται δωρεάν εισαγωγή σε αυτά σε όποιον θέλει και έρευνα προς όφελος της κοινωνίας. Ένα πανεπιστήμιο που προτιμάει να υπηρετεί την κανονικότητα και την ''αποστείρωση''(καθαροί τοίχοι, αφιλόξενοι χώροι) παρά να δημιουργήσει χώρους που θα ανήκουν στους φοιτητές και θα τους εμπνέουν.
Το Πανεπιστήμιο μας, μας κάνει σαφές ότι θέλει φοιτητές οι οποίοι δεν θα προλαβαίνουν να σηκώσουν κεφάλι και θα αντιλαμβάνονται τον καθηγητή σαν ''αυθεντία'' φοβούμενοι να απαντήσουν σε ό,τι αντιδραστικό αυτός πει. Ένα πανεπιστήμιο το οποίο ενισχύει την λογική του ανταγωνισμού και του ατομικού δρόμου, βάζοντας πλάτες σε όλο αυτό και η ΔΑΠ, που οι μόνες λύσεις που έχει να προσφέρει είναι φιλανθρωπίες και σημειώσεις σε προεκλογική περίοδο. Μας κάνει σαφές επίσης ότι θέλει οι μελλοντικοί του εργαζόμενοι να είναι πειθήνιοι και υποταγμένοι στις ορέξεις της αγοράς εργασίας. Παράλληλα, η συνεχής αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών δεν είναι κάτι τυχαίο ούτε ξεκομμένο από τα παραπάνω. Πιο συγκεκριμένα βλέπουμε στο τμήμα μας ότι η αλλαγή του προγράμματος σπουδών δεν είναι κάτι δύσκολο αλλά κατι ''εθιμοτυπικό'', που αποτέλεσμα έχει από το ίδιο τμήμα να βγαίνουν απόφοιτοι και κατά συνέπεια εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων. Δεν μας εκπλήσσει και πάντα υπήρχαν οι πρόοδοι και εργαστηριακές εξετάσεις μέσα στο εξάμηνο, αλλά πλέον βλέπουμε να θεσμοθετείται η ύπαρξη τους και να είναι ελάχιστα τα μαθήματα τα οποία δεν τις εμπεριέχουν. Από τις υποχρεωτικές προόδους-προόδους εισιτήρια, εργαστηριακές εξετάσεις προκύπτει το ερώτημα ποιος οφείλεται από όλο αυτό? Ο φοιτητής ή το πανεπιστήμιο? Η απάντηση είναι προφανής όταν βλέπουμε έναν φοιτητή ο οποίος τρέχει πανικόβλητος στους διαδρόμους για να μπεί στα μαθήματα και να πάρει σημειώσεις, έναν φοιτητή που προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της σχολής οι οποίες δρουν σαν ''τιμωρία'' όταν πρέπει να περάσεις από 40 κύματα, απλώς για να έχεις το δικαίωμα να εξεταστείς στο τέλος. Και μέσα σε όλα αυτά συνεχίζει να υφίσταται η αυτόματη δήλωση μαθημάτων έχοντας περιορισμένο αριθμό ECTS στις δηλώσεις μας. Μας λένε ότι η γνώση που θα πάρουμε μέσα στο Πανεπιστήμιο δεν θα πρέπει να είναι γνώση σφαιρική και χρήσιμη για τον άνθρωπο και την κοινωνία, αλλά γνώση υπερεξειδικευμένη και τεμαχισμένη. Αυτή τη στιγμή, με τις αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών, με την μη αναγνώριση διδακτικής επάρκειας και την επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, αν ποτέ θελήσεις να ασκήσεις το επάγγελμά σου ή θα πρέπει να κάνεις ένα καλό ακριβό μεταπτυχιακό ή θα πρέπει να αναλωθείς σε μια σειρά από προγράμματα επανακατάρτισης, που πάλι απαιτούν χρήματα.
Αυτοί , λοιπόν, που σου λένε ότι οι φοιτητές που δεν έχουν να πληρώσουν δε θα σπουδάσουν. Αυτοί που διαλύουν κάθε έννοια δημόσιας και δωρεάν παιδείας, αυτοί που θυσιάζουν τη γνώση στο βωμό των αναγκών της αγοράς εργασίας, είναι οι ίδιοι που σου λένε να μην πας στη Γενική σου Συνέλευση.
Ποια είναι λοιπόν η λύση; Πώς θα αντιμετωπίσουμε όλη αυτήν την κατάσταση; Ή μάλλον, τελικά, δεν θα την αντιμετωπίσουμε και θα μείνουμε αμέτοχοι; Δε θα πάρουμε θέση απέναντι σε όλα αυτά;
Εκεί ακριβώς είναι η χρησιμότητα της γενικής συνέλευσης. Ξεκινά από τη συνειδητοποίηση ότι δε θα κάτσουμε να δεχτούμε σαν δεδομένη και απαράλλαχτη την κατάσταση που βιώνουμε, ότι ο τρόπος να κερδίσουμε κάτι δεν μπορεί να είναι ατομικός αλλά μόνο συλλογικός. Ξεκινά από τη συνειδητοποίηση ότι αν δεν πάρουμε θέση, ξεκάθαρα δεχόμαστε την κατάσταση που μας επιβάλλουν. Η Γενική Συνέλευση είναι το όργανο του φοιτητικού συλλόγου με το οποίο οι φοιτητές όχι μόνο μπορούμε αλλά οφείλουμε να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε, να συμφωνήσουμε και να αποφασίσουμε, μακριά από λογικές που θέλουν το σύλλογο μαγαζάκι των πολιτικών παρατάξεων. Η γενική συνέλευση είναι το όργανο που οι φοιτητές οι ίδιοι μπορούμε και πρέπει να παράγουμε πολιτική για τον εαυτό μας και όχι να καθοδηγούμαστε από τα θέλω και τα δε θέλω κάθε παράταξης. Γι’ αυτό κι εμείς πιστεύουμε ότι θα πρέπει να βρίσκεται όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις.
Η δικιά μας απάντηση πρέπει να είναι συλλογική και αλληλέγγυα σε αυτούς που οικονομικά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στους εντατικοποιημένους ρυθμούς σπουδών. Κόντρα σε όλα αυτά που μας επιφυλάσσουν εμείς λέμε:
  • Απεριόριστη δήλωση μαθημάτων και εμβόλιμη εξεταστική για όλους για την διευκόλυνση των σπουδών μας.
  • Καμία απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από το πτυχίο μας και διασφάλιση ενιαίων πτυχίων με ίσα εργασιακά δικαιώματα.
  • Ολοκληρωμένη μόρφωση για όλους και όχι εργαλειακή και εξιδεικευμένη γνώση.
  • Δημόσια και δωρεάν σίτιση, στέγαση και μεταφορές για όλους τους φοιτητές.


                                Σ.Α.Α.ΦΟΙ.Κ - ΕΑΑΚ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου