Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΕΑΑΚ ΚΡΗΤΗΣ

21/11/2017

Για την περίοδο που διανύουμε
Από το πρόσφατο «παιχνίδι» ανταλλαγής πυραύλων μεταξύ ΗΠΑ - Βόρειας Κορέας, τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή, τους κλυδωνισμούς στα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλ. δημοψήφισμα Καταλονίας, άνοδος ακροδεξιάς κλπ), ένα πράγμα βγαίνει επιτακτικά στο προσκήνιο. Η δομική κρίση του καπιταλισμού ολοένα και βαθαίνει και οι λαοί «πληρώνουν τα σπασμένα». Η υποταγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ μέσω της ενίσχυσης των βάσεων στη Σούδα, της συνάντησης με τον Τράμπ, φανερώνει την ξεκάθαρη επιλογή της να πάρει ενεργό ρόλο στον πόλεμο που διεξάγεται. Αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή είναι και το τεράστιο κύμα προσφύγων που, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον θάνατο και την οικονομική καταστροφή, έρχεται στη Δύση και βρίσκεται αντιμέτωπο με πνιγμούς, στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλειστά σύνορα και ρατσισμό. Όλα τα παραπάνω κάνουν πιο επιτακτική από ποτέ την ανάγκη για ένα αντιπολεμικό κίνημα που θα βάλει μπροστά το αίτημα για ειρήνη και αυτοδιάθεση των λαών ενάντια στον πόλεμο και το σύστημα που τον γεννά. Να πάρει ο λαός την κατάσταση στα χέρια του, απέναντι στην απόπειρα καπηλείας από την ακροδεξιά του αναδυόμενου αντι-ΕΕ ρεύματος στην κοινωνία, ανατρέποντας την αστική επίθεση, σε συνολική ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ ως τη μόνη διέξοδο.
Κομβικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, φέρεται να παίζει η περιφέρεια και οι φορείς της. Το επιχείρημα αυτό επιβεβαιώνεται από την πληθώρα αναπτυξιακών συνεδρίων σε όλη τη χώρα αλλά και τα μεγάλα επενδυτικά σχέδια. Η ανάπτυξη αυτή, συγκεκριμένα στην Κρήτη, έρχεται να ανοίξει ένα νέο δρόμο αύξησης της κερδοφορίας του ντόπιου κεφαλαίου, μέσω της ανάληψης μεγάλων επενδυτικών σχεδίων (ΒΟΑΚ, αύξηση τουριστικών υποδομών, ΒΑΠΕ).
Το ρόλο του πιστού εγγυητή της οξυμένης επίθεσης στη ζωή και τα δημοκρατικά δικαιώματα λαού και νεολαίας στο εγχώριο σκηνικό έρχεται να επιτελέσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η κυβέρνηση, ακολουθώντας πιστά τις επιταγές ΕΕ-ΔΝΤ, προσπαθεί αυτή τη περίοδο να πείσει για το αφήγημα περί ανάπτυξης, για έξοδο από την κρίση. Συνεχίζει ακάθεκτη την εφαρμογή των παραδοτέων της δεύτερης αξιολόγησης, καθώς οδεύει ταχύτατα στο κλείσιμο της τρίτης. Παρά λοιπόν τα σχόλια περί «ανάπτυξης», «εξόδου από τα μνημόνια το 2018», η κυβέρνηση βάζει στην ατζέντα της περαιτέρω μειώσεις συντάξεων, τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων με έμφαση την ενέργεια, τις μεταφορές καθώς και το αιχμηρό χτύπημα στις εργασιακές σχέσεις μέσω του νέου συνδικαλιστικού νόμου, που στοχεύει στον περιορισμό μέχρι εξαφανίσεως του απεργιακού δικαιώματος. Αποκαλύπτεται με τον πιο πασιφανή τρόπο ο ταξικός χαρακτήρας της επίθεσης που ασκεί η κυβέρνηση στο σύνολο της καθημερινής ζωής και δραστηριότητας της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, ακόμη και με τα αποτελέσματα του πιο πρόσφατου παραδείγματος της περίπτωσης της Μάνδρας.
Εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και νόμος Γαβρόγλου
Οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, διαπερνούν ολόκληρη την εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες, από το νέο λύκειο μέχρι την τριτοβάθμια. Συγκεκριμένα, το καλοκαίρι ψηφίστηκε ο νόμος Γαβρόγλου, ο οποίος έρχεται να ενσωματώσει τις πιο αντιδραστικές πτυχές των προηγούμενων νόμων και να κλιμακώσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που επιχειρεί τη συνέχιση της υποβάθμισης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου που συντελείται εδώ και χρόνια από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Σαν στόχο έχει την περαιτέρω υπαγωγή της έρευνας στο κεφάλαιο, όπου τα αποτελέσματα αλλά και το περιεχόμενο της έρευνας θα είναι σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Παράλληλα, εντείνει τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, και δημιουργεί στους φοιτητές τη λογική του ανταγωνισμού και της συνεχούς επανακατάρτισης, δημιουργώντας φοιτητές, άρα και εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων.
Συγκεκριμένα, μειώνει ακόμη περισσότερο την κρατική χρηματοδότηση, εξωθεί και εξασφαλίζει την «αυτοχρηματοδότηση» του Πανεπιστημίου. Άλλωστε, ήδη σε μια σειρά σχολών και τμημάτων, όπου η χρηματοδότηση της έρευνας προέρχεται από ιδιώτες, έχουμε δει τα ανταποδοτικά κριτήρια που πρέπει να πληρούνται και το πώς πλέον οι ιδιώτες έχουν ρόλο στα ερευνητικά προγράμματα, αλλά και στην ίδια τη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών. Αυτό εντείνεται ακόμη περισσότερο με τη θεσμική ενίσχυση των Ειδικών Λογαριασμών Κονδυλίων Έρευνας (ΕΛΚΕ), που πλέον αποκτούν ξεχωριστό ΑΦΜ και έτσι ουσιαστικά νομιμοποιείται η μέχρι τώρα λειτουργία τους, δηλαδή η διαχείριση των έργων και της περιουσίας που προκύπτει από αυτά, να εντάσσονται στο ιδιωτικό δίκαιο. Αποτέλεσμα αυτού είναι η παντελής αδιαφορία για το πώς τελικά θα αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία αυτών των Ιδρυμάτων. Αφήνεται δηλαδή στην ευχέρεια του κάθε Ιδρύματος το από πού θα αντλήσει πόρους και πώς θα τους αξιοποιήσει. Παράλληλα, το νομοσχέδιο συγκροτεί τα Ακαδημαϊκά Συμβούλια Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας (ΑΣΑΕΕ), τα οποία έχουν ως στόχο να συνδέσουν τα Ιδρύματα με την τοπική οικονομία και τις επιχειρήσεις. Το περιεχόμενο δηλαδή των προπτυχιακών και μεταπτυχιακών προγραμμάτων θα καθορίζεται και θα εξειδικεύεται πλέον εξολοκλήρου από τις ανάγκες της αγοράς και δεν θα παρέχεται πολύμορφη γνώση και πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα.
Πέρα από την αυτοχρηματοδότηση του Πανεπιστημίου, έρχεται και η μετακύλιση του κόστους σπουδών στους φοιτητές, μέσα από τις μειώσεις στη μέριμνα αλλά και τη θεσμοθέτηση διδάκτρων στα μεταπτυχιακά. Πρόκειται για ένα βαθύτατα ταξικό μέτρο, που κλείνει την πόρτα προς τα μεταπτυχιακά σε χιλιάδες φοιτητές. Ακόμα, και λόγω των απαιτήσεων της αγοράς εργασίας, αναγκάζει όσους θέλουν να παρακολουθήσουν κάποιο μεταπτυχιακό, να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Καταλαβαίνουμε προφανώς ότι η θεσμοθέτηση διδάκτρων στα μεταπτυχιακά ανοίγει το δρόμο σε ό,τι αφορά τη μελλοντική εισαγωγή διδάκτρων και σε προπτυχιακό επίπεδο. Άλλωστε, τα δίδακτρα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης αποτελούν βασική κατεύθυνση και επιταγή των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πλέον μπαίνει πολύ πιο εμφατικά η έννοια του ατομικού φακέλου προσόντων και της δια βίου μάθησης. Το πανεπιστήμιο καλείται να παίξει ένα αναβαθμισμένο ρόλο στην αναπαραγωγή της κερδοφορίας του κεφαλαίου μέσω της παραγωγής ενός εξειδικευμένου και πειθαρχημένου, ήδη από τα φοιτητικά χρόνια, εργατικού δυναμικού. Το νέο νομοσχέδιο διασπά τους κύκλους σπουδών με τη θεσμοθέτηση διετών προγραμμάτων σπουδών, αλλά και τη μετατροπή των πενταετών προγραμμάτων σε master. Παράλληλα, μεταφέρει γνώση από το προπτυχιακό στο μεταπτυχιακό επίπεδο, γεγονός που αποδεικνύει ακόμη περισσότερο τη διάσπαση των πτυχίων μας. Σα να μην έφταναν όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία μας. Αντί να προσπαθούν να βάλουν τη γνώση για την απόκτηση της διδακτικής επάρκειας στο πτυχίο, αυτό που κάνουν είναι να την αποκόβουν τελείως και να τη βάζουν σε μεταπτυχιακά – ΙΕΚ. Με αυτή την κατεύθυνση οι φοιτητές των καθηγητικών σχολών, οδηγούνται χωρίς δεύτερη σκέψη στο μεταπτυχιακό. Συγκεκριμένα τα ΤΕΙ, με έντονο παράδειγμα τις συγχωνεύσεις του ΤΕΙ Αθήνας-ΤΕΙ Πειραιά σε πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, διαμορφώνονται σε fast-track γνωστικά κέντρα, με στόχο να συνδεθούν με τις απαιτήσεις της αγοράς ώστε να εξασφαλίσουν φθηνό κι ευέλικτο εργατικό δυναμικό.
Όλες αυτές οι αλλαγές που φέρνει το νομοσχέδιο συγκλίνουν στην κατεύθυνση που βάζει η ΕΕ και ο ΟΟΣΑ, για την περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση των Πανεπιστημίων. Ήδη τα αποτελέσματα της υποχρηματοδότησης είναι φανερά στις σχολές μας, είτε με ελλείψεις σε καθηγητικό προσωπικό, είτε σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό, επηρεάζοντας έτσι την ποιότητα των σπουδών μας και επιβαρύνοντάς μας οικονομικά. Στο κομμάτι της μέριμνας όπου, στη «καλύτερη», συνεχώς μειώνονται οι δικαιούχοι σίτισης – στέγασης και, στη «χειρότερη», δεν υπάρχουν καν εστίες (ΤΕΙ Χανίων), ανοίγει περαιτέρω ο δρόμος για την εμφάνιση των επιχειρήσεων ως «σωτήρες», πάνω στις ελλείψεις που δημιουργεί η απουσία της κρατικής χρηματοδότησης. Παράλληλα, γίνεται κουβέντα από τις Πρυτανείες του Πανεπιστημίου Κρήτης και του Πολυτεχνείου Κρήτης για ενοικίαση κτιρίων των ιδρυμάτων σε ιδιώτες, αλλά και η εκκένωση κτιρίων που τελούν υπό κατάληψη, με τη δικαιολογία ανέγερσης εστιών. Όλα τα παραπάνω καθορίζουν το ότι όσοι μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν οικονομικά θα συνεχίζουν τις σπουδές τους, ενώ όσοι δεν μπορούν αναγκάζονται είτε να παρατήσουν τις σπουδές τους, είτε να προσαρμοστούν σε ασφυκτικά εντατικούς ρυθμούς σπουδών. Ιδιαίτερα για φοιτητές που εργάζονται ή δε διαμένουν στον τόπο σπουδών τους, δεν υπάρχει καμία απολύτως μέριμνα, αντιθέτως πληθαίνουν οι υποχρεωτικές παρουσίες σε μαθήματα – υποχρεωτικές παραδόσεις εργασιών κλπ.
Για τη συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος
Με την επίθεση να κλιμακώνεται ολοένα και περισσότερο, το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα είναι πίσω από τις απαιτήσεις της εποχής. Πανελλαδικά υπάρχουν ανά τόπους «ξεσπάσματα» του φοιτητικού κινήματος, παρ’ όλα αυτά δεν έχει καταφέρει να συνολικοποιηθεί η πάλη και ν’ ανοίξει ένας γύρος αναμετρήσεων ενάντια στις βαθύτερες αιτίες που γεννούν τα επιμέρους ζητήματα. Είναι στοίχημα το πώς θα σπάσουν οι λογικές του ατομισμού και της ανάθεσης που κυριαρχούν στη νεολαία και το πώς οι φοιτητικοί σύλλογοι θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Οι φοιτητές, έχοντας σε μεγάλο βαθμό ενσωματώσει την απογοήτευση και τη λογική του ΤΙΝΑ, αντιλαμβάνονται τη φοίτηση τους ως κάτι προσωρινό, ειδικότερα βλέποντας την εργασιακή προοπτική που τους ετοιμάζεται. Ακόμη, μέσω της εντατικοποίησης και της αυστηροποίησης των προγραμμάτων σπουδών, ασκείται επιπλέον πίεση για την έγκαιρη διεκπεραίωση των σπουδών, αφού λόγω της οικονομικής κατάστασης σήμερα, εμφανίζεται συνεχώς το άγχος για την καθημερινή επιβίωση. Κρίνεται αναγκαίο να ανασυγκροτηθούν οι φοιτητικοί σύλλογοι στη βάση της διεκδίκησης και επιβολής των αναγκών τους, να μπλοκάρουν την εφαρμογή του νόμου Γαβρόγλου και όλων των αντιδραστικών νομοσχεδίων για την εκπαίδευση και να παλέψουν για μόρφωση – δουλειά – ελευθερίες. Κρίσιμη πλευρά στη σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με τον κόσμο της εργασίας είναι η ανάπτυξη του πανεκπαιδευτικού μετώπου, ειδικά σε αυτή την κρίσιμη φάση με τη διαμόρφωση του νέου λυκείου, το προχώρημα της επιχειρηματικής ανασυγκρότησης στο πανεπιστήμιο και την όξυνση των ταξικών φραγμών. Επιδιώκουμε με αυτό το ζήτημα, συνδεδεμένο με το δικαίωμα στη μόρφωση, να βγουν μπροστά φοιτητικοί σύλλογοι, μαθητές, σωματεία εκπαιδευτικών και εργαζομένων στο πανεπιστήμιο και να δώσουν από κοινού τη μάχη με ταυτόχρονη απεύθυνση σε εργατικές και λαϊκές οικογένειες που βλέπουν το μέλλον των παιδιών τους να καταστρέφεται πριν καν μπουν στο λύκειο. Σε αυτή την κατεύθυνση θεωρούμε πιο σημαντικό από ποτέ την πραγματοποίηση μια πανεκπαιδευτικής πορείας στις 30 Νοέμβρη βάζοντας σαν πρώτο και κυριότερο αίτημα την κατάργηση αυτού του νόμου.
Ειδική πλευρά του φοιτητικού κινήματος θα πρέπει αποτελεί και η πάλη για τις σύγχρονες ελευθερίες του λαού και της νεολαίας. Οι υποθέσεις της Ηριάννας, του Περικλή και του Θεοφίλου μας θύμισαν για μια ακόμη φορά ότι το σύγχρονο κράτος εκτάκτου ανάγκης, μέσω και του τρομονόμου, λειτουργεί απροκάλυπτα με τον πιο επιθετικό τρόπο προσπαθώντας να σπείρει τον τρόμο και να σιγήσει κάθε φωνή αντίστασης. Ωστόσο, φέτος για 6η συνεχόμενη χρονιά συνεχίζεται η δίκη των 12 φοιτητών του Φυσικού Ηρακλείου, μια δίκη η οποία είναι ξεκάθαρα πολιτική, γιατί οι φοιτητές το 2011 έδιναν μάχες όχι μόνο στο Ηράκλειο αλλά και πανελλαδικά για να μην εφαρμοστεί ο νόμος Διαμαντοπούλου, κάτι που δεν έβρισκε σύμφωνους τους καθηγητές αλλά και την Πρυτανεία.
Η παραπάνω λογική διαπερνά και τη διαδικασία επιχειρηματικής ανασυγκρότησης του πανεπιστημίου. Το νέο νομοσχέδιο δεν εξασφαλίζει, όπως αφήνουν να εννοηθεί, μια πλατιά έννοια του ασύλου, εντός του οποίου θα εξασφαλίζεται πέραν της «ακαδημαϊκής ελευθερίας» και ελεύθερη πολιτική-κινηματική δράση. Το πανεπιστήμιο συντηρητικοποιείται και ουσιαστικά διαμορφώνεται ως χώρος απόλυτα αποστειρωμένος, στον οποίο οποιαδήποτε πολιτική-κινηματική δράση θα καταστέλλεται και ο οποίος θα λειτουργεί μόνο με σκοπό οι φοιτητές να εξασκούν αποκλειστικά την ακαδημαϊκή τους ιδιότητα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια που η συγκρότηση του επιχειρηματικού πανεπιστημίου στην Ελλάδα προχωρά με πιο γοργούς ρυθμούς και πιο συγκροτημένο τρόπο σε σχέση με παλιότερα, ότι έχουν αυξηθεί τα περιστατικά ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης, ότι ανοίγει ξανά η κουβέντα με άλλους όρους για την κατάργηση του ασύλου, κτλ. Εδώ είναι που έγκειται και το στοίχημα για το φοιτητικό κίνημα σε μια πορεία ανασυγκρότησής του. Το πώς θα καταφέρει να ενώσει τη διάσπαρτη απαισιοδοξία για την εργασιακή προοπτική, τις αντιστάσεις για τα προγράμματα σπουδών, με τις φωνές για απελευθέρωση από την Ηριάννα και τον Θεοφίλου μέχρι τους 12 φοιτητές του Φυσικού. Πώς θα πιάσει την ανάγκη της πληττόμενης πλειοψηφίας της νεολαίας να ζήσει μια ζωή χωρίς φόβο και τρομοκρατία, όπου η ίδια θα καθορίζει τη ζωή της και τις επιλογές της, και θα μετατρέψει την ανάγκη αυτή σε ενεργή πολιτική παρέμβαση.
Για την ΕΑΑΚ
Η κατάσταση που επικρατεί στην ΕΑΑΚ το τελευταίο διάστημα, μόνο προωθητική προς το κίνημα δεν είναι. Το προηγούμενο διάστημα αντί να είμαστε αυτοί οι οποίοι θα βγαίνουμε με μαζικούς και ανατρεπτικούς όρους στους χώρους παρέμβασής μας, ήμασταν η δύναμη η οποία κλεινόταν ολοένα και περισσότερο στο εσωτερικό της, χωρίς να ψάχνει το μέσο για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης. Το σύνολο των συνθηκών της ταξικής πάλης (αστική επίθεση, κατάσταση κινήματος κλπ) την περίοδο της κρίσης ανέδειξαν με σκληρό τρόπο τα όρια της πολιτικής συμφωνίας και της προγραμματικής πρότασης που είχε κατακτήσει η ΕΑΑΚ και ήταν ανεπαρκής για να δώσει απαντήσεις στη νέα κατάσταση. Η ΕΑΑΚ πρέπει να αναβαθμίσει τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η συζήτηση στο εσωτερικό της, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο παίρνει αποφάσεις μέσα από τα Συντονιστικά της, τα οποία θα δίνουν τις βασικές κατευθύνσεις στα σχήματα που θα τις συζητάνε, θα τις γειώνουν στο χώρο τους χωρίς όμως να υπονομεύεται η αυτοτέλεια τους. Το πώς οι διαφωνίες δε θα κρύβονται «κάτω από το χαλάκι», αλλά θα ανοίγονται και θα συζητιούνται σε βάθος, με στόχο τη βαθύτερη ενοποίηση των σχημάτων και των αγωνιστών της ΕΑΑΚ. Το πώς δε θα λύνονται οργανωτικά και «από τα πάνω», αλλά τα ίδια τα σχήματα θα είναι κύτταρα παραγωγής γραμμής. Σε μια πρώτη κατεύθυνση, δηλαδή της ουσιαστικής πολιτικής συζήτησης, μπορούν να συμβάλλουν θεματικές διαδικασίες των σχημάτων, πάνω στους άξονες που τέθηκαν είτε και σε άλλους που κρίνουν αυτά αναγκαίους, αλλά και εκδηλώσεις της ΕΑΑΚ σε τέτοιες κατευθύνσεις. Ταυτόχρονα ο διάλογος οφείλει να ενισχυθεί με μόνιμα και ανοιχτά χαρακτηριστικά και αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την αξιοποίηση του ιντερνετικού φόρουμ διαλόγου. Το κάθε σχήμα οφείλει να έρθει προ των ευθυνών του και να συμβάλει σε έναν διάλογο που θα τροφοδοτεί τις κεντρικές και καθοριστικές μας διαδικασίες (δε θα τις υποκαθιστά) , θα τροφοδοτεί απομονωμένα σχήματα της επαρχίας, θα εμπλέξει ριζοσπαστικά ρεύματα σε μια συζήτηση που είναι καθοριστική για το κίνημα. Βασικοί κόμβοι για εμάς σε αυτή τη πορεία αποτελούν για αρχή το χειμερινό διήμερο με τη συγγραφή ενός πρώτου διακηρυκτικού κειμένου, που θα ορίζει συγκεκριμένους άξονες, προκειμένου να μπορέσουμε με βάση αυτό να απευθύνουμε κάλεσμα στους αγωνιστές των συλλόγων αλλά και στις πολιτικές δυνάμεις με στόχο το εαρινό διήμερο να πάρει χαρακτηριστικά επανίδρυσης της ΕΑΑΚ.
Δεύτερη κατεύθυνση αποτελεί και η οργανωτική ανασυγκρότηση της ΕΑΑΚ. Το σημερινό οργανωτικό μοντέλο δεν εξασφαλίζει τη δημοκρατία των σχημάτων, την άμβλυνση του διαχωρισμού του ρόλου των ανένταχτων και των οργανωμένων, την κατάληξη σε αποφάσεις, την ισότιμη εμπλοκή των εργαζόμενων φοιτητών/τριών κλπ. Παρ’ όλα αυτά θα ήταν τουλάχιστον αφελές να περιμένουμε ότι σε περιόδους τέτοιας όξυνσης που είναι σκληρές για την αριστερά, οι αποφάσεις ενός μετωπικού μορφώματος θα ανάγονται στη βούληση του καθενός και δε θα εξασφαλίζονται. Χρειάζεται να σκύψουμε θαρρετά πάνω από το πρόβλημα ώστε παράλληλα με τον ορίζοντα πολιτικής ενοποίησης, η ΕΑΑΚ να κατακτά και ένα επίπεδο οργανωτικής λειτουργίας που, με βάση τα παραπάνω, θα μπορεί να υποστηρίζει τη πολιτικοσυνδικαλιστική της δράση. Διαδικασία που προφανώς μπορεί να ξεκινήσει με κάποια ΑΜΕΣΑ βήματα, και να ολοκληρωθεί με τη συνολική επανίδρυση της ΕΑΑΚ.
Για τα γεγονότα της τελευταίας περιόδου στο εσωτερικό της ΕΑΑΚ
Παρ’ ότι συντρέχουν σοβαροί λόγοι για την επίσπευση της διαδικασίας επανίδρυσης (κυρίαρχα γιατί μπορεί να συμβάλλει στην συζήτηση για αντεπίθεση του φοιτητικού κινήματος σε αυτή τη συγκυρία), τα τελευταία γεγονότα στη Θεσσαλονική δε συμβάλλουν σε αυτή τη κατεύθυνση. Πρώτα και κύρια γιατί για εμάς δεν χωρούσαν ποτέ μέσα στην υπάρχουσα ΕΑΑΚ και σίγουρα δε χωρούν στην ΕΑΑΚ της επανίδρυσης οργανωτικές αντιπαραθέσεις που θα επιλύονται με ξύλα και τραμπούκικες ενέργειες. Ένα πρώτο βήμα για να πάρουμε θέση απέναντι στα γεγονότα με βάση το κριτήριο της πολιτικής επανίδρυσης της ΕΑΑΚ αποτελεί η σύνθεση ενός κειμένου από τα σχήματα της ΕΑΑΚ που θα παίρνει σαφή θέση καταδίκης τέτοιων εκφυλιστικών λογικών και θα απαντά για ποια νέα ΕΑΑΚ παλεύουμε.
Τα τελευταία γεγονότα, με την πρωτοφανή επίθεση της ομάδας της ΑΡΑΣ στο Συντονιστικό των σχημάτων ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης, αποτελούν συνέχεια αλλά και τομή της κρισιακής κατάστασης που έχει περιέλθει η ΕΑΑΚ. Συνέχεια, γιατί οι οργανωτικές αντιπαραθέσεις δεν αποτελούν τη πηγή, αλλά το αποκορύφωμα μιας πορείας της ΕΑΑΚ, όπου αδυνατεί να απαντήσει στα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται. Καταγγέλλουμε τη συγκεκριμένη ενέργεια για την οποία είναι υπεύθυνη η ΑΡΑΣ. Τέτοιες αντιλήψεις δεν μπορούν να αποτελέσουν κομμάτι της προσπάθειας της ανασυγκρότησης της ΕΑΑΚ, λόγω του σχεδίου φθοράς, αποσυγκρότησης και εν τέλει διάλυσης της ΕΑΑΚ. Η δράση της εν λόγω ομάδας, ειδικά το τελευταίο εξάμηνο, με αποκορύφωμα την επίθεση με συμμορίτικους όρους ενέδρας στο συντονιστικό της ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης, τη στιγμή όπου το φοιτητικό κίνημα και η ΕΑΑΚ έμοιαζαν να σηκώνουν κεφάλι, συνιστούν ποιοτική τομή από την πλευρά τους. Η ΑΡΙΣ από την πλευρά της συνεχίζει τους κύκλους βίας αναπαράγοντας τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις.
Τα σχήματα, μέσα κι από το πανελλαδικό τους συντονιστικό, καλούνται να πάρουν θέση, ξεκαθαρίζοντας εν τέλει ποιος χωράει και ποιος όχι στη πορεία επανίδρυσης της ΕΑΑΚ.
Μέσα σε όλα αυτά, κι ενώ η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και παρατείνεται, η ΕΑΑΚ αδυνατεί να συγκροτήσει πολιτικό σχέδιο και ρεύμα ανατροπής του ευρύτερου αρνητικού συσχετισμού, αδυνατεί να απαντήσει στις βαθύτερες πολιτικές ανησυχίες της νεολαίας, αδυνατεί να μετασχηματίσει τα εκρηκτικά ρεύματα αμφισβήτησης σε δύναμη ανατροπής. Η πολιτική κουβέντα των σχημάτων ατονεί και χάνει το κέντρο της, τα σχήματα και ο ρόλος τους παραμερίζονται, με τις οργανώσεις να σηκώνουν το φορτίο του πολιτικού εφοδιασμού, με τον κόσμο της ΕΑΑΚ είτε να αποστρατεύεται, είτε να οχυρώνεται σε στρατόπεδα παράλληλων μονολόγων. Όλα τα παραπάνω δυστυχώς εκφράζονται και στη συνέχεια της «πολιτικής αντιπαράθεσης» με άλλα μέσα, με οργανωτικές και στρατιωτικού τύπου αντιπαραθέσεις, με πρακτικές εχθρικές προς την Αριστερά και το κίνημα.
Ωστόσο, σε αυτή την κατεύθυνση που θέλουμε να μπει η ΕΑΑΚ δεν επιτρέπονται ούτε περιστατικά σεξιστικής επίθεσης, ούτε συγκάληψη αυτών. Αναγνωρίζοντας ότι η κοινωνία είναι πατριαρχική, η ΕΑΑΚ οφείλει να συζητήσει για τα ζητήματα του έμφυλου και να οχυρωθεί θεωρητικά και πρακτικά απέναντι σε γεγονότα έμφυλης βίας. Καλούμε κάθε σχήμα, κάθε συντρόφισσα και σύντροφο να απομονώσει παρόμοιες λογικές και να πάρει ξεκάθαρη θέση ατομικά και συλλογικά και να καταδικάσει απερίφραστα το περιστατικό της σεξιστικής επίθεσης στη συντρόφισσα μας από «σύντροφο», χωρίς καμία δικαιολογία ή προσπάθεια συγκάλυψης από ανακοινώσεις. Η απομόνωση αυτών που ασκούν έμφυλη βία είναι αυτή που τελικά ορίζει την πραγματική αντισεξιστική πρακτική στους χώρους του μορφώματος.
Η ΕΑΑΚ μπροστά στις σύγχρονες προκλήσεις της νέας εποχής
Είναι προφανές πως απέναντι σε αυτά, εμείς από την πλευρά μας δεν βλέπουμε ως λύση μια ατέρμονη οργανωτική αντιπαράθεση μέχρι την «τελική επικράτηση», αλλά την πολιτική και δημοκρατική αντιμετώπιση του ζητήματος ως μόνη ελπίδα μια νέα αρχή για την ΕΑΑΚ, πρώτα και κύρια μέσα από τα σχήματα και τους αγωνιστές της. Η διαδικασία της επανίδρυσης της ΕΑΑΚ θα παίξει καθοριστικό ρόλο σε όλα τα παραπάνω. Η πολιτική αναβάθμιση και ανώτερη ενοποίηση, καθώς και η οργανωτική ανασυγκρότηση είναι καθοριστικά στοιχεία για να χτίσουμε τη νέα ΕΑΑΚ που οραματιζόμαστε. Κόντρα στον κατακερματισμό των καιρών και την επίμονη προσπάθεια του αντιπάλου να επιβάλει τον ατομικό δρόμο, η ΕΑΑΚ οφείλει να είναι εκείνο το πεδίο συνάντησης όλων των ριζοσπαστικών τάσεων και των αναδυόμενων ρευμάτων που ξεπηδούν στους κόλπους του φοιτητικού κινήματος και αντιμάχονται την αστική επίθεση, στον αγώνα για να επιβάλουμε τις ανάγκες μας. Πρέπει να αντιπροτάξουμε την ΕΑΑΚ που θα κοιτάξει στα μάτια τον αντίπαλο και όχι το διπλανό της και θα σηκώσει το γάντι της αντιπαράθεσης. Έτσι λοιπόν, πρέπει να παλέψουμε για την ΕΑΑΚ που θα τολμάει να δίνει απάντηση στα πραγματικά ερωτήματα της νεολαίας, θα στρατεύει αγωνιστές σε ένα πολιτικό σχέδιο ανατροπής, μία επαναστατική κουλτούρα και μία πρακτική ανατρεπτική στους συλλόγους. Θέλουμε μία ΕΑΑΚ πραγματικά μαχητική, που θα προβάλλει θετικά και επιθετικά τα αιτήματα της νεολαίας, για να σπουδάσει και να ζήσει αλλιώς. Μία ΕΑΑΚ που θα στέκεται απέναντι στο σεξισμό και σε όποια μορφή έμφυλης καταπίεσης (ομοφοβίας, τρανσοφοβίας). Μια ΕΑΑΚ ενάντια σε κάθε μορφή αστικής βίας. Μία ΕΑΑΚ στην ουσία της επαναστατική. Θέλουμε εν τέλει, την ΕΑΑΚ των σχημάτων και των αγωνιστών της, που θα μπορεί να παράγει πολιτική από τα κάτω, δίνοντας φωνή σε κάθε πληττόμενο κομμάτι της κοινωνίας.
Η δράση μας στην Κρήτη για το ερχόμενο διάστημα
Τα σχήματα της Κρήτης έχουν δώσει πολλούς αγώνες κι έχουν μεγάλες νίκες στο ιστορικό τους τα τελευταία χρόνια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που πρωτοστάτησαν και η δράση τους αποτέλεσε πρότυπο για τα υπόλοιπα σχήματα πανελλαδικά. Η μεγαλύτερη αδυναμία μας όμως ήταν ο συντονισμός μας, όπως συνέβη με τις κινητοποιήσεις για τις μεταφορές σε Ηράκλειο, Ρέθυμνο και Χανιά που ήταν ετεροχρονισμένες. Το συντονιστικό ΕΑΑΚ Κρήτης, σηκώνει ψηλά την ανάγκη για ενιαίο σχέδιο δράσης των σχημάτων για το ερχόμενο διάστημα γύρω από τα ζητήματα σίτισης, στέγασης, μεταφορών, αλλά και της αύξησης της εισβολής των ιδιωτών στις σχολές μας. Για την ανάδειξη κινητοποιήσεων για τη στέγαση, θεωρούμε ότι χρειάζεται να συζητήσουν όσοι συμμετέχουν στην ΕΑΑΚ και διαμένουν σε εστίες πανελλαδικά στο πανελλαδικό συντονιστικό ΕΑΑΚ και να χαράξουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις για την παρέμβασή μας. Επίσης, καλούμε τα σχήματα της Κρήτης να ανοίξουν άμεσα στους φοιτητές την ανάγκη συλλογής ειδών πρώτης ανάγκης για τους πληγέντες στη Μάνδρα. Κόμβος των δυνάμεών μας, με αφορμή και τις νέες προσφυγικές ροές προς το νησί, θα αποτελέσει και η συμμετοχή μας ως ΕΑΑΚ Κρήτης με κάλεσμα προς τους συλλόγους στην παγκρήτια αντιιμπεριαλιστική-αντιπολεμική συγκέντρωση και πορεία στο Ηράκλειο, στις 9 Δεκέμβρη με προσυγκέντρωση στις 12:00 στα Λιοντάρια (με δημιουργία αφίσας ΕΑΑΚ Κρήτης). Τέλος, θεωρούμε πως θα είναι προωθητικό για τα σχήματα του νησιού να συνεχίσουν να συνδιαμορφώνουν και να συναποφασίζουν την κοινή τους δράση μέσω των διαδικασιών ΕΑΑΚ Κρήτης.


EΑΑΚ Κρήτης

Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

ΕΣΥ, ΠΟΣΕΣ ΠΡΟΟΔΟΥΣ ΕΧΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΞΑΜΗΝΟ;

Τελειώνοντας το χειμερινό εξάμηνο μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι σημαντικό αναδείχθηκε το ζήτημα της εξεταστικής και πιο ειδικά το ζήτημα της εμβόλιμης. Και ενώ είναι ένα θέμα που απασχολούσε την καθημερινότητα των φοιτητών, οι ίδιοι δεν είχαμε καμία συμμετοχή και δικαιοδοσία στο ζήτημα αυτό. Εμφανώς το πρόγραμμα για την εμβόλιμη ήταν προχειροδουλειά με μαθήματα να δίνονται το ένα πάνω στο άλλο και του χειμερινού εξαμήνου να μην δίνονται καν. Οι καθηγητές από μόνοι τους αποφάσισαν ποια μαθήματα θα δοθούν και πότε «κουκουλώνοντας» με αυτόν τον τρόπο την έλλειψη επιτηρητών. Βλέπουμε ότι πολλοί καθηγητές αντιλαμβάνονται την εμβόλιμη σαν μία «χάρη» προς τους φοιτητές και όχι σαν δικαίωμά μας. Αν η κριτική όμως για τα τελευταία χρόνια στο πανεπιστήμιο έμενε μόνο στην εμβόλιμη θα ήταν άδικη.
Τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς λόγω της κρίσης, βιώνουμε τον ορισμό της εντατικοποίησης, δηλαδή τη θεσμοθέτηση πλέον των υποχρεωτικών προόδων και προόδων-εισιτήρια στην πλειοψηφία των μαθημάτων. Και μέσα σε όλα αυτά συνεχίζει η αυτόματη δήλωση των υποχρεωτικών μαθημάτων και ο περιορισμένος αριθμός ECTS στις δηλώσεις μας. Αναγνωρίζουμε την αδικία όταν στο ίδιο μάθημα το ποσοστό των επιτυχιών είναι πολύ μεγαλύτερο στο ένα τμήμα από ότι είναι στο άλλο. Όσο για την καθηγητική αυθαιρεσία είναι εμφανής όταν με απόφαση ΓΣΤ μας αναστέλλουν ένα εξάμηνο σε περίπτωση αντιγραφής καθώς αφήνεται στην ευχέρεια του κάθε καθηγητή το αν θα θεωρήσει το γραπτό μας ίδιο με ενός συμφοιτητή μας σε μη «τεκμηριωμένο βαθμό». Επίσης, μάλλον φαίνεται ότι το αν και το τί καταλαβαίνουμε την ώρα του μαθήματος, είναι δικό μας πρόβλημα και όχι υποχρέωση του καθηγητή. Το τμήμα μας, μας κάνει σαφές ότι θέλει φοιτητές οι οποίοι δε θα προλαβαίνουν να σηκώσουν κεφάλι και θα αντιλαμβάνονται τον καθηγητή σαν «αυθεντία» φοβούμενοι να απαντήσουν σε ό,τι αντιδραστικό αυτός πει. Το να είσαι μέλος ΔΕΠ στο πανεπιστήμιο σημαίνει ότι είσαι ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ερευνητικό προσωπικό. Κάτι που από ότι φαίνεται παραμελείται στην σχολή μας απαξιώνοντας το κομμάτι της διδασκαλίας καθιστώντας σαφή τη διαφορά εκπαίδευσης και παιδείας και αναβαθμίζοντας τα αιτήματά μας για ολόπλευρη παιδεία και όχι κατακερματισμένη γνώση. Μήπως, λοιπόν, πήραν τα μυαλά μας αέρα με το ότι είμαστε το καλύτερο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα; Άραγε αντιλαμβανόμαστε και εμείς οι φοιτητές ότι φοιτούμε στο «καλύτερο πανεπιστήμιο»;
Ξεκινώντας, λοιπόν, το εαρινό εξάμηνο καταλήγουμε στο ότι είναι «παράλογο» να διαλέγουμε μαθήματα χωρίς να φιλτράρονται από το πόσα ECTS έχουν, ποιος καθηγητής τα παίρνει και πόσες υποχρεωτικές προόδους έχουν, αντί να διαλέγουμε μαθήματα που πραγματικά μας ενδιαφέρουν. Αυτό φέρνει σαν αποτέλεσμα ότι τα μαθηματικά και αυτό που επιλέξαμε να σπουδάζουμε και να ασχοληθούμε με το υπόλοιπο της ζωής μας δεν θα είναι διέξοδος από την καθημερινότητα μας αλλά άλλο ένα κομμάτι του προβλήματος.
Το πρόβλημα όμως δεν θα λυθεί με κείμενα και βαρύγδουπες αναλύσεις, ούτε με ξεχασμένα ΔΣ και προτάσεις επί προτάσεων. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί με την υποταγή και την συναίνεση. Ο ατομικός δρόμος ή το να βλέπουμε ανταγωνιστικά το συμφοιτητή μας δεν ήταν ποτέ διέξοδος στα συλλογικά προβλήματα που βιώνουμε όλοι. Απέναντι σε τέτοια προβλήματα εμείς απαντάμε συλλογικά. Όπλο μας οι γενικές μας συνελεύσεις!


ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!



Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

   ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΟΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΜΑΣ.

Ήδη διανύουμε τον 3ο μήνα του ακαδημαϊκού έτους και μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για το πως θα πάει και η φετινή χρονιά. Χρόνο με το χρόνο βλέπουμε ότι οι σπουδές μας δυσχεραίνουν και η εντατικοποίησή τους έχει γίνει σοβαρό κομμάτι τους. Είναι πλέον γεγονός ότι δεν μιλάμε πλέον για ένα πανεπιστήμιο με δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα, αλλά για ένα πανεπιστήμιο-επιχείρηση που σκοπό έχει να παράξει ένα φθηνό και απολύτως εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Ένα πανεπιστήμιο που προτιμάει να λειτουργεί προς όφελος των κερδών ενός ιδιώτη(Γευσήνους) αντί να εγγυάται την σίτιση και την στέγαση όσων φοιτητών την έχουν ανάγκη. Ένα πανεπιστήμιο που προτιμάει να βάζει δίδακτρα στα μεταπτυχιακά ή να τα αφήνει ανοιχτά προς τις επιχειρήσεις έτσι ώστε να μπορούν να κατευθύνουν το κομμάτι της έρευνας προς δικό τους όφελος, αντί να εγγυάται δωρεάν εισαγωγή σε αυτά σε όποιον θέλει και έρευνα προς όφελος της κοινωνίας. Ένα πανεπιστήμιο που προτιμάει να υπηρετεί την κανονικότητα και την ''αποστείρωση''(καθαροί τοίχοι, αφιλόξενοι χώροι) παρά να δημιουργήσει χώρους που θα ανήκουν στους φοιτητές και θα τους εμπνέουν.
Το Πανεπιστήμιο μας, μας κάνει σαφές ότι θέλει φοιτητές οι οποίοι δεν θα προλαβαίνουν να σηκώσουν κεφάλι και θα αντιλαμβάνονται τον καθηγητή σαν ''αυθεντία'' φοβούμενοι να απαντήσουν σε ό,τι αντιδραστικό αυτός πει. Ένα πανεπιστήμιο το οποίο ενισχύει την λογική του ανταγωνισμού και του ατομικού δρόμου, βάζοντας πλάτες σε όλο αυτό και η ΔΑΠ, που οι μόνες λύσεις που έχει να προσφέρει είναι φιλανθρωπίες και σημειώσεις σε προεκλογική περίοδο. Μας κάνει σαφές επίσης ότι θέλει οι μελλοντικοί του εργαζόμενοι να είναι πειθήνιοι και υποταγμένοι στις ορέξεις της αγοράς εργασίας. Παράλληλα, η συνεχής αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών δεν είναι κάτι τυχαίο ούτε ξεκομμένο από τα παραπάνω. Πιο συγκεκριμένα βλέπουμε στο τμήμα μας ότι η αλλαγή του προγράμματος σπουδών δεν είναι κάτι δύσκολο αλλά κατι ''εθιμοτυπικό'', που αποτέλεσμα έχει από το ίδιο τμήμα να βγαίνουν απόφοιτοι και κατά συνέπεια εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων. Δεν μας εκπλήσσει και πάντα υπήρχαν οι πρόοδοι και εργαστηριακές εξετάσεις μέσα στο εξάμηνο, αλλά πλέον βλέπουμε να θεσμοθετείται η ύπαρξη τους και να είναι ελάχιστα τα μαθήματα τα οποία δεν τις εμπεριέχουν. Από τις υποχρεωτικές προόδους-προόδους εισιτήρια, εργαστηριακές εξετάσεις προκύπτει το ερώτημα ποιος οφείλεται από όλο αυτό? Ο φοιτητής ή το πανεπιστήμιο? Η απάντηση είναι προφανής όταν βλέπουμε έναν φοιτητή ο οποίος τρέχει πανικόβλητος στους διαδρόμους για να μπεί στα μαθήματα και να πάρει σημειώσεις, έναν φοιτητή που προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της σχολής οι οποίες δρουν σαν ''τιμωρία'' όταν πρέπει να περάσεις από 40 κύματα, απλώς για να έχεις το δικαίωμα να εξεταστείς στο τέλος. Και μέσα σε όλα αυτά συνεχίζει να υφίσταται η αυτόματη δήλωση μαθημάτων έχοντας περιορισμένο αριθμό ECTS στις δηλώσεις μας. Μας λένε ότι η γνώση που θα πάρουμε μέσα στο Πανεπιστήμιο δεν θα πρέπει να είναι γνώση σφαιρική και χρήσιμη για τον άνθρωπο και την κοινωνία, αλλά γνώση υπερεξειδικευμένη και τεμαχισμένη. Αυτή τη στιγμή, με τις αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών, με την μη αναγνώριση διδακτικής επάρκειας και την επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, αν ποτέ θελήσεις να ασκήσεις το επάγγελμά σου ή θα πρέπει να κάνεις ένα καλό ακριβό μεταπτυχιακό ή θα πρέπει να αναλωθείς σε μια σειρά από προγράμματα επανακατάρτισης, που πάλι απαιτούν χρήματα.
Αυτοί , λοιπόν, που σου λένε ότι οι φοιτητές που δεν έχουν να πληρώσουν δε θα σπουδάσουν. Αυτοί που διαλύουν κάθε έννοια δημόσιας και δωρεάν παιδείας, αυτοί που θυσιάζουν τη γνώση στο βωμό των αναγκών της αγοράς εργασίας, είναι οι ίδιοι που σου λένε να μην πας στη Γενική σου Συνέλευση.
Ποια είναι λοιπόν η λύση; Πώς θα αντιμετωπίσουμε όλη αυτήν την κατάσταση; Ή μάλλον, τελικά, δεν θα την αντιμετωπίσουμε και θα μείνουμε αμέτοχοι; Δε θα πάρουμε θέση απέναντι σε όλα αυτά;
Εκεί ακριβώς είναι η χρησιμότητα της γενικής συνέλευσης. Ξεκινά από τη συνειδητοποίηση ότι δε θα κάτσουμε να δεχτούμε σαν δεδομένη και απαράλλαχτη την κατάσταση που βιώνουμε, ότι ο τρόπος να κερδίσουμε κάτι δεν μπορεί να είναι ατομικός αλλά μόνο συλλογικός. Ξεκινά από τη συνειδητοποίηση ότι αν δεν πάρουμε θέση, ξεκάθαρα δεχόμαστε την κατάσταση που μας επιβάλλουν. Η Γενική Συνέλευση είναι το όργανο του φοιτητικού συλλόγου με το οποίο οι φοιτητές όχι μόνο μπορούμε αλλά οφείλουμε να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε, να συμφωνήσουμε και να αποφασίσουμε, μακριά από λογικές που θέλουν το σύλλογο μαγαζάκι των πολιτικών παρατάξεων. Η γενική συνέλευση είναι το όργανο που οι φοιτητές οι ίδιοι μπορούμε και πρέπει να παράγουμε πολιτική για τον εαυτό μας και όχι να καθοδηγούμαστε από τα θέλω και τα δε θέλω κάθε παράταξης. Γι’ αυτό κι εμείς πιστεύουμε ότι θα πρέπει να βρίσκεται όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις.
Η δικιά μας απάντηση πρέπει να είναι συλλογική και αλληλέγγυα σε αυτούς που οικονομικά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στους εντατικοποιημένους ρυθμούς σπουδών. Κόντρα σε όλα αυτά που μας επιφυλάσσουν εμείς λέμε:
  • Απεριόριστη δήλωση μαθημάτων και εμβόλιμη εξεταστική για όλους για την διευκόλυνση των σπουδών μας.
  • Καμία απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από το πτυχίο μας και διασφάλιση ενιαίων πτυχίων με ίσα εργασιακά δικαιώματα.
  • Ολοκληρωμένη μόρφωση για όλους και όχι εργαλειακή και εξιδεικευμένη γνώση.
  • Δημόσια και δωρεάν σίτιση, στέγαση και μεταφορές για όλους τους φοιτητές.


                                Σ.Α.Α.ΦΟΙ.Κ - ΕΑΑΚ


Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

Δεν είμαστε απλώς αλληλέγγυοι, παλεύουμε μαζί!


Οι πολεμικές επεμβάσεις και η ευρύτερη αποσταθεροποίηση στο χώρο της Μέσης Ανατολής, έχουν οδηγήσει στο αιματοκύλισμα των λαών, σε τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών και το ξερίζωμα χιλιάδων ανθρώπων από τη χώρα τους. Η εγκληματική πολιτική της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ αποκρυσταλλώνεται στα πολύνεκρα ναυάγια στο Αιγαίο και στους υπερυψωμένους φράχτες στα σύνορα της “Ευρώπης των λαών και της αλληλεγγύης”. Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των χωρών της ακολουθούν απέναντι στους πρόσφυγες όλο και πιο εχθρικές, συντηρητικές πολιτικές εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών. Οι αποφάσεις για κατασχέσεις χρημάτων και προσωπικών ειδών των προσφύγων, το μαρκάρισμα στις πόρτες των σπιτιών όπου κατοικούν πρόσφυγες, οι αποφάσεις για μαζικές απελάσεις δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά αυταρχικά μέτρα στο όνομα μιας δήθεν “ασφάλειας” από τους “ξένους” παραπέμποντας στις πιο σκοτεινές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας. Οι ξενοφοβικές και ρατσιστικές πολιτικές των κυβερνήσεων συμπληρώνονται και απο τις επιθέσεις νεοναζιστικών ομάδων στους πρόσφυγες σε μια σειρά χωρών. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ευθυγραμμίζεται με αυτές τις εγκληματικές πολιτικές με τα νατοϊκα πλοία να αρμενίζουν στο Αιγαίο, μετά την πρόσφατη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας
Γεμίζει με χιλιάδες πρόσφυγες - μετανάστες τα εννέα κέντρα κράτησης, τα κρατητήρια αστυνομικών τμημάτων, τα μεταγωγών, τις φυλακές – hot spot και ετοιμάζει τις απελάσεις των νέων προσφύγων, που είτε δεν τους δίνει δυνατότητα για υποβολή αιτήσεων ασύλου ή που δεν ζητούν άσυλο στην Ελλάδα ή που θα απορρίπτεται η αίτησή τους με φαστ τρακ κριτήρια. Ήδη στη Μυτιλήνη έφτασαν 50 αστυνομικοί από την Ολλανδία για να συνοδεύουν τους πρόσφυγες που θα επαναπροωθούνται με αεροσκάφος προς τη Σμύρνη με την αναλογία δύο αστυνομικοί ανά έναν πρόσφυγα. Ενώ, ναυλώθηκαν από τη Frontex και δύο πλοία τούρκικων συμφερόντων μέσω ελληνικών ναυτιλιακών εταιρειών τα οποία και θα μεταφέρουν 250 συνολικά μετανάστες τη μέρα με τη συνοδεία άλλων τόσων αστυνομικών της Frontex. Λεφτά ρέουν στις εφοπλιστικές, αλλά και στα ξενοδοχεία, αφού για τους ευρωπαίους αξιωματούχους έχει ενοικιασθεί το σύνολο των δωματίων σε ξενοδοχεία και των ενοικιαζομένων δωματίων στην πόλη της Μυτιλήνης και σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων από την πόλη.
Όλα αυτά δηλαδή στη βάση της σκληρής λογικής ενός ερμητικά κλειστού φρουρίου που επιτρέπει στοχευμένα τη διέλευση στη ευρωπαϊκή γη πολύ μικρού αριθμού διωκόμενων από εμπόλεμες χώρες της Αφρικής και της Ασίας, στη λογική της άμεσης ενσωμάτωσής τους στο φθηνό εργατικό, ελαστικά εργαζόμενο και πλήρως εκμεταλλεύσιμο δυναμικό των χωρών της ΕΕ, ενώ το υπόλοιπο το αφήνει στη μοίρα του. Αυτό τον στόχο εξυπηρετούν οι κεντρικά σχεδιαζόμενες ευρωπαϊκές πολιτικές για: (α) σαφή διάκριση ανάμεσα σε πρόσφυγες και μετανάστες, (β) ενδυνάμωση της Frontex και των δυνάμεων αποτροπής της θαλάσσιας μετακίνησης και στρατιωτικοποίηση των θαλάσσιων συνόρων τόσο στο Αιγαίο όσο και ευρύτερα στη Μεσόγειο, (γ) δημιουργία hotspots στα νησιά του Αιγαίου και αλλού για έναν διοικητικά αποτελεσματικό διαχωρισμό μεταξύ των προσφύγων και μεταναστών, με τους δεύτερους να απελαύνονται με ταχείες διαδικασίες και (δ) ανάθεση του ΝΑΤΟ σε ρόλου χωροφύλακα, στο Αιγαίο.
Στον αντίποδα της παραπάνω κατάστασης εργατικά σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι, συλλογικότητες περιοχών αλλά και πολλοί αλληλέγγυοι έχουν εκφράσει έμπρακτα την ταξική αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες που καταφτάνουν στη χώρα. Το ελπιδοφόρο κίνημα αλληλεγγύης που έχει αναπτυχθεί πρέπει να συνεχίσει με αμείωτη ένταση σε ρήξη με λογικές φιλανθρωπίας (βλ. ΜΚΟ καθώς και κινήσεις νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, ΔΑΠ-ΝΔΦΚ), με κατεύθυνση μπολιάσματος με αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό στίγμα και κατάδειξης  των ενόχων κυβέρνησης-ΕΕ-ΝΑΤΟ για τον πόλεμο στην Συρία και το προσφυγικό ζήτημα. Ένα κίνημα που θα συντονίζει και θα ενοποιεί τις δομές αλληλεγγύης με απεύθυνση στο ίδιο τον κόσμο του κινήματος, θα εμπλέκει εργατικά σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, εργατικές λέσχες, συλλογικότητες και κοινωνικούς φορείς και θα συγκρούεται ιδεολογικά και έμπρακτα με τις φασιστικές φωνές που προσπαθούν να βρουν πάτημα σε τέτοιες στιγμές.

Αγωνιζόμαστε:

  • Να ανοίξουν τώρα οι συνοριακές δίοδοι για τους πρόσφυγες προς την Ευρώπη αλλά και μεταξύ των χωρών της Ευρώπης. Να πέσει ο φράχτης του Έβρου. Κανένας φράκτης στην Ευρώπη.
  • Ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τις επεμβάσεις και τους βομβαρδισμούς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και στη συμμετοχή της χώρας μας με οποιαδήποτε κάλυψη, βάσεις, υποδομές, στρατό. Άμεση αποχώρηση του ΝΑΤΟ από το Αιγαίο και τις επιχειρήσεις ενάντια στους πρόσφυγες.
  • Ενάντια στις ανάλγητες αντιμεταναστευτικές πολιτικές της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης.
  • Άμεση έξοδο της χώρας από ΝΑΤΟ-ΕΕ. Είναι πια φανερό ότι η παραμονή μας στις ενώσεις αυτές δεν προστατεύει τον λαό από τον πόλεμο, όπως διακηρυσσόταν, αλλά τον φέρνει πιο κοντά σε αυτόν.
  • ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΩΡΑ Η ΝΑΤΟΪΚΗ ΒΑΣΗ ΣΤΗ ΣΟΥΔΑ!
Όλοι/ες στην αντιιμπεριαλιστική-αντιπολεμική πορεία στη Σούδα στις 10 Απρίλη.


Σ.Α.Α.ΦΟΙ.Κ.-Ε.Α.Α.Κ.

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

6 Δεκέμβρη: Η νεολαία θα σπάσει την τρομοκρατία Κυβέρνησης- Ε.Ε.- Κεφαλαίου

Δεκέμβρης 2008: O δεκαπεντάχρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια. Η αυθαιρεσία της αστυνομίας και του κράτους εκείνη τη βραδιά δείχνει με τον πιο βάρβαρο τρόπο το πρόσωπό της. Με την παγκόσμια οικονομική κρίση να έχει μόλις ξεσπάσει, η κρατική δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι βγήκαν στου δρόμους να διαδηλώσουν ενάντια στην ωμή κρατική βία, με καταλήψεις και προκηρύξεις απεργιών. Πίσω από αυτή την αυθόρμητη οργή, ήταν η ανάγκη της νεολαίας αλλά και του λαού συνολικότερα να εκφράσει την ανάγκη του για κοινωνική δικαιοσύνη, ζωή με αξιοπρέπεια.
Σήμερα, και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η κρατική καταστολή είναι το ίδιο έντονη και ασφυκτική. Κράτος και αστυνομία εξακολουθούν να ασκούν «νόμιμη» ή παράνομη βία σε οποιοδήποτε αντιστέκεται, αμφισβητεί, διαδηλώνει και αγωνίζεται. Από την επίθεση των ΜΑΤ στις κινητοποιήσεις των αγροτών, μέχρι τις συλλήψεις στο εργοστάσιο Γενικής Ανακύκλωσης των Ιωαννίνων και την εισβολή στα σπίτια 5 φοιτητών και εργαζομένων με ευρωπαϊκό ένταλμα. Οι νέοι Δεκέμβρηδες είναι αναπόφευκτοι. Γιατί είμαστε η γενιά που δεν έχει τίποτα να χάσει. Είμαστε η καταδικασμένη γενιά δίχως σπίτι, εργασία και μέλλον. Γι’ αυτό οφείλουμε να βγούμε όλοι στους δρόμους, όχι απλά σαν μια μέρα μνήμης, αλλά για να τους θυμίσουμε ότι όσο και αν προσπαθούν, η νεολαία δεν θα σταματήσει ούτε στιγμή να αγωνίζεται για τα δικαιώματα της, τα όνειρα της και το μέλλον της.

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΩΝ 18.00



Σ.Α.Α.ΦΟΙ.Κ. - Ε.Α.Α.Κ.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ


Ενάμιση μήνα μετά τις εθνικές εκλογές βιώνουμε καθημερινά τις κοινωνικές επιπτώσεις της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου. Ενώ το χρέος διογκώνεται, οι συνθήκες διαβίωσής μας γίνονται ολοένα και πιο ασφυκτικές. Σύμφωνα με τις επιταγές της ΕΕ καταργούνται δικαιώματα και κεκτημένα αγώνων εδώ και χρόνια και παράλληλα προωθείται η επισφαλής και μαύρη εργασία. Ταυτόχρονα, στα πλαίσια της κερδοφορίας του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου θυσιάζονται τόσο οι λαοί, όσο και το φυσικό περιβάλλον στο οποίο βασίζεται η επιβίωση όλων. Οι ίδιες δυνάμεις δημιουργούν πολέμους στη Μέση Ανατολή, σφαγιάζοντας και ξεριζώνοντας ανθρώπους, προκαλώντας κύματα προσφύγων, μετατρέποντας τη Μεσόγειο σε ένα απέραντο νεκροταφείο.

Πολιτική συγκυρία
Οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, ήρθαν μέσα σε ένα πολύ σύντομο διάστημα, μετά το συντριπτικό 62% του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, το οποίο αποτέλεσε μεγάλο σταθμό, δίνοντας την ευκαιρία σε μεγάλο κομμάτι του λαού και της νεολαίας να εμφανιστεί και πάλι στο προσκήνιο. Οι μεγαλειώδης συγκεντρώσεις υπέρ του ΟΧΙ, η απόρριψη της προπαγάνδας και των εκβιαστικών διλημμάτων των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης και της ΕΕ (capital controls, άτακτη έξοδος από την ευρωζώνη, εργοδοτική τρομοκρατία) και τελικά η συντριπτική επικράτηση του ΟΧΙ και η λαϊκή βούληση για σταματημό των μνημονίων και της λιτότητας δεν ήταν ένα πυροτέχνημα.
Τα ερωτήματα που αναπτύχθηκαν μέσα από το ΟΧΙ και κυριότερα μέσα από το ΟΧΙ μέχρι τέλους, το οποίο δημιούργησε ένα ρεύμα ρήξης και σύγκρουσης, συνιστούσαν μια δυναμική, η οποία έπρεπε με κάποιο τρόπο να καμφθεί και να ενσωματωθεί, ώστε να μην αποτελέσει απειλή για την εφαρμογή των σκληρών μνημονιακών μέτρων.
Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι, ενώ στις εκλογές του Γενάρη το κυρίαρχο ερώτημα τέθηκε από τα μνημονιακά κόμματα και τα ΜΜΕ γύρω από το “μνημόνιο-αντιμνημόνιο”, στις εκλογές εξπρές της 20ης Σεπτέμβρη, καλούσαν το λαό και τη νεολαία να ψηφίσει τον καλύτερο διαχειριστή του μνημονίου, με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται ένας κοινοβουλευτικός συσχετισμός με 95% των εδρών να καταλαμβάνεται από δυνάμεις που στηρίζουν την αστική επίθεση λεηλασίας των εργατικών - νεολαιίστικων δικαιωμάτων και διεκδικήσεων και την πλήρη εφαρμογή των μνημονίων. Ένα κύριο συμπέρασμα που αποτυπώνεται από την εκλογική διαδικασία  είναι πως υπάρχει κενό πολιτικής εκπροσώπησης, που αντικατοπτρίζεται στα υψηλά ποσοστά αποχής.
Μπορεί όλα τα παραπάνω να δείχνουν μια έντονη προσπάθεια σταθεροποίησης του πολιτικού σκηνικού (ειδικά με τις πολλαπλές μνημονιακές εφεδρείες εντός του κοινοβουλίου), όμως στην πραγματικότητα η ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων του μνημονίου 3, ανοίγει ένα πεδίο κοινωνικών αντιπαραθέσεων και σε αυτό το πλαίσιο, ο δικός μας ρόλος είναι αναγκαίο να είναι καθοριστικός, προκειμένου τα ψήγματα αντίστασης και η απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στη λαϊκή βούληση που εκφράστηκε από το ΟΧΙ και το κοινοβούλιο να μετατραπούν σε δύναμη συνολικής ανατροπής. Το παράδειγμα της απεργίας των ναυτεργατών και της κατάληψης του Ρεθύμνου δείχνουν την δυναμική ενός μεγάλου κομματιού του λαού απέναντι στο μέλλον που του ετοιμάζουν.
   
Για το προσφυγικό ζήτημα
Οι συνεχείς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στις χώρες της Μέσης Ανατολής από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, οι προσπάθειες τους να καθορίσουν κάθε οικονομική, κοινωνική και πολιτική πτυχή στις αραβικές χώρες με θύματα πάντα τους λαούς της περιοχής σε συνδυασμό με τη δράση και την ενίσχυση του ISIS (από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις), οδήγησαν ολόκληρους λαούς σε αδιέξοδο και γέννησαν πολύ μεγάλα προσφυγικά ρεύματα.
Η ΕΕ έχει δείξει από την αρχή τον αντιδραστικό και δολοφονικό της χαρακτήρα στηρίζοντας τις πολεμικές επιχειρήσεις, καλλιεργώντας το ρατσισμό και τον εθνικισμό και τετραπλασιάζοντας τις δαπάνες της  για την θωράκιση των συνόρων της  (ευρωστρατός, FRONTEX). Χαρακτηριστικά, το πόσο των 3 δις που παραχωρείται στον Ερντογάν για την καταδίωξη των προσφύγων και την καθήλωση τους στην Τουρκία, είναι το ίδιο ποσό που θα κοστίσει σε περικοπές το τρίτο μνημόνιο. Η κυρίαρχη τάση στην ΕΕ είναι ότι πέρα από ένα κομμάτι προσφύγων που προορίζονται για φθηνή εργατική δύναμη (πράγμα που θα χρησιμοποιηθεί για τη συνολική μείωση των μισθών όλων των εργαζομένων της Ευρώπης), το μεγαλύτερο κομμάτι προορίζεται για το περιθώριο και τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Βασική ανάγκη είναι η αναβάθμιση της πάλης απέναντι στους πολέμους, τον ιμπεριαλισμό, τον ευρωστρατό και τις επεμβάσεις του. Είναι ανάγκη σήμερα το κίνημα να εναντιωθεί συνολικά απέναντι στην ΕΕ και σε κάθε υπερεθνικό, ιμπεριαλιστικό μηχανισμό που γεννάει τα προσφυγικά ρεύματα. Στόχος είναι η δημιουργία επαφών, οργάνωση των ίδιων των προσφύγων και η ενότητά τους με τον ελληνικό λαό και το εργατικό κίνημα ενάντια στο ρατσισμό και την καταπίεση. Παλεύουμε για ανοιχτά σύνορα, να πέσει ο φράχτης στον Έβρο, διάλυση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, χαρτιά και άσυλο σε πρόσφυγες και μετανάστες. Για να αντιμετωπίσουμε τη φασιστική απειλή διεκδικούμε να σταματήσει η φασιστική προπαγάνδα και οι δολοφονικές επιθέσεις, την ισόβια καταδίκη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής και τον αποκλεισμό τους από κάθε γειτονιά και εργατικό χώρο.

Για την επίθεση στο Πανεπιστήμιο
Με την εφαρμογή του 3ου μνημονίου η επίθεση εντείνεται συνολικά σε όλα τα λαϊκά στρώματα. Βλέπουμε τη νεολαία σήμερα, είτε βρίσκεται εντός, είτε εκτός πανεπιστημίου, να έρχεται αντιμέτωπη με την ανεργία, την επισφάλεια ως κυκλική ανεργία (voucher, 5μηνα), τη μετανάστευση, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την καταβαράθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Είναι, εν τέλει, μια νεολαία, η οποία βρίσκεται στον πυρήνα της επίθεσης, με την προοπτική της να τσακίζεται περαιτέρω και αποκλείεται από κάθε κοινωνική παροχή.
Σήμερα, βλέπουμε να ετοιμάζεται νέος μνημονιακός νόμος που στηρίζεται στις συνθήκες του ΟΟΣΑ και τις επιταγές της ΕΕ, κατευθύνσεις που είδαμε να εκφράζονται παλιότερα με τον νόμο Διαμαντοπούλου - Αρβανιτόπουλου χωρίς να αμφισβητούνται στο νομοσχέδιο Μπαλτά και είχαν βρεί την μαχητική αντίδραση του φοιτητικού κινήματος. Η συνεχής υποχρηματοδότηση του Πανεπιστημίου, συγκεκριμένα φέρνει σε αδιέξοδα την ίδια την ύπαρξη του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του, δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο τη θέση των φοιτητών. Για το χρέος που δεν δημιούργησε ο λαός αλλά καλείται να το πληρώσει, επιβάλλεται ακόμη και κούρεμα των αποθεματικών του Πανεπιστημίου.
Σήμερα διαμορφώνεται ένα εκπαιδευτικό σύστημα πολλών ταχυτήτων, όπου συνδυάζονται κατά περίπτωση διαφορετικά η διάλυση - αποσάθρωση με την επιχειρηματική ανασυγκρότηση. Στο Πανεπιστήμιο Κρήτης συγκεκριμένα, βλέπουμε ότι για να ξεπεραστεί το πρόβλημα της υποχρηματοδότησης η μόνη ''ρεαλιστική'' τους λύση είναι η είσοδος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Το ζήτημα της μέριμνας και ειδικά το κομμάτι της σίτισης, το έχει αναλάβει η ιδιωτική εταιρία <<Γευσήνους>>, η οποία έχοντας ως κύριο στόχο το μέγιστο κέρδος, είναι φυσικό να μην την ενδιαφέρει πόσοι από τους φοιτητές του Π.Κ. θα σιτίζονται. Ομοίως και στη στέγαση, ενώ το Ηράκλειο έχει 5.500 φοιτητές, από αυτούς στεγάζονται ΜΟΝΟ οι 82 και μάλιστα σε κακές συνθήκες. Επιπλέον ενώ έχουν φτιαχτεί νέες υποδομές για την στέγαση των φοιτητών στα κτίρια της Κνωσού δεν ανοίγουν παραπάνω θέσεις για στέγαση. Συνολικά, η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων ολοένα και λιγοστεύει, γεγονός που συνεπάγεται μειωμένες παροχές, υλικοτεχνική ανεπάρκεια, μείωση του προσωπικού αλλά και απλήρωτη εργασία (πρακτική). Έτσι οξύνονται οι ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση.
      
Η πρόταση της ΕΑΑΚ
ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΟΥΝ! Η πολιτική του <<there is no alternative>> που επιτάσσει το δρόμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των συνεχών μνημονίων, που προβάλλει και η κυβέρνηση ως μονόδρομο προς την πολυπόθητη ανάπτυξη, εμφανίζει λεφτά που χαρίζονται απλόχερα για τις τράπεζες και τους δανειστές και όχι για τις ανάγκες.
Μπροστά σε αυτή την αντίφαση που ντύνει κάθε μικρή και μεγάλη έκφανση της καθημερινότητάς μας, καλούμαστε να πάρουμε θέση και το κάνουμε στη βάση της αλληλεγγύης και της συλλογικής δράσης. Επιλέγουμε να αποφασίζουμε για όσα μας αφορούν μέσα από συλλογικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, όπως οι συνελεύσεις, μακριά από λογικές που θέλουν άλλους να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Γνωρίζοντας πως οι κατακτήσεις κερδίζονται μέσα από πραγματικούς αγώνες υπεράσπισης των αναγκών της πληττόμενης πλειοψηφίας. Στο τιμόνι, οι πραγματικές ανάγκες και τα όνειρά μας που αρνούνται να μπουν σε προκατασκευασμένα καλούπια.

Για το λόγο αυτό, σαν ΕΑΑΚ αναλαμβάνουμε πολιτικές, ενωτικές πρωτοβουλίες στα πλαίσια της ανασυγκρότησης των φοιτητικών συλλόγων για ένα μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Στη βάση αυτή, καλούμε όλους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες να οργανωθούν στους Φοιτητικούς τους Συλλόγους και μέσα από τις Γενικές τους Συνελεύσεις να διεκδικήσουν δημόσια και δωρεάν Παιδεία χωρίς ταξικούς φραγμούς, διαγραφή του Χρέους και έξοδο από την ΕΕ.  

ΕΑΑΚ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

ΤΙΜΑΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΜΕ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ

  
 Ο φετινός εορτασμός τη Εξέγερσης του Πολυτεχνείου έρχεται σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο όπου πρέπει να εκφράσει ξανά τα σύγχρονα συμφέροντα των καταπιεσμένων, της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Την ώρα που η αστική τάξη προσπαθεί να ακυρώσει τους αγώνες και τα κεκτημένα του πολυτεχνείου (βλ. δηλώσεις Μπογδάνου), η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διάλεξε οριστικά να βρίσκεται απέναντι από τα οράματα και τις αξίες του Πολυτεχνείου, ενάντια στον κόσμο της εργασίας. Μια κυβέρνηση που αποτελεί την αιχμή του δόρατος στη νέα βάρβαρη αντιλαϊκή επίθεση, εφαρμόζοντας το 3ο, πιο βάρβαρο Μνημόνιο, ανατρέποντας πραξικοπηματικά την λαϊκή βούληση όπως εκφράστηκε στο δημοψήφισμα, όταν το 61,3% καταδίκασε τα Μνημόνια.
   Κάθε εποχή είναι διαφορετική και σήμερα δεν παλεύουμε ενάντια σε μια στρατιωτική δικτατορία, αλλά απέναντι στο ίδιο το σύστημα που γεννά το ρατσισμό και το φασισμό, τη φτώχεια και τους πολέμους. Ωστόσο, δε θα μπορούσαμε να μη σταθούμε στον αναβαθμισμένο ρόλο του ελληνικού στρατού που στέκεται εχθρικά στον αγώνα των ‘’από κάτω’’ για δουλειά, δικαιώματα, ελευθερία. Συμμετέχει στο πόλεμο κατά των μεταναστών, κάνει συνεχώς ασκήσεις ενάντια στις «ασύμμετρες απειλές», ενώ αποτελεί το διαπραγματευτικό χαρτί της ελληνικής αστικής πολιτικής για την αναβάθμιση του περιφερειακού της ρόλου στην Ανατολή Μεσόγειο, μέσω της πιο ενεργής πολεμικής εμπλοκής στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες με ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ισραήλ. Ο στρατός σήμερα εκπαιδεύεται-προετοιμάζεται ως κατασταλτικός μηχανισμός και απειλεί ευθέως τα λαϊκά κινήματα όπως αποδεικνύεται και με την τελευταία άσκηση ανακατάληψης εργοστασίου στην Κοζάνη, αλλά και την Πανελλαδική Άσκηση ΠΑΡΜΕΝΙΩΝΑΣ 2015, που εντάσσεται οργανικά στον πόλεμο τρομοκράτησης των λαών.
   Βρισκόμαστε σε μια περίοδο στην οποία οι εργαζόμενοι και η νεολαία καλούνται ξανά να επιλέξουν σε ποιο δρόμο θα βαδίσει η ιστορία. Θα δεχτούμε την βάρβαρη πολιτική που θέλουν να μας επιβάλλουν το κεφάλαιο και οι μηχανισμοί του, ζώντας χωρίς δικαιώματα και ελευθερίες, σε μια σύγχρονη δικτατορία διαρκείας; Ή το εργατικό, το νεολαιίστικο κίνημα και οι επαναστατικές δυνάμεις θα ανασυγκροτηθούν ριζικά και ποιοτικά, ώστε να ανατραπεί η σύγχρονη δικτατορία του κεφαλαίου και να ζήσουμε μια ζωή αξιοβίωτη, με βάση τις μεγάλες δυνατότητες της εποχής μας; Σήμερα καλούμαστε να γράψουμε στις πύλες των δικών μας Πολυτεχνείων τα σύγχρονα ΚΑΤΩ, τα σύγχρονα ΕΞΩ, όπως έκαναν οι εξεγερμένοι εκείνου το Νοέμβρη.
   Θέλουμε η φετινή 17 Νοέμβρη να σηματοδοτήσει το ξεκίνημα ενός μαζικού φοιτητικού κινήματος που θα ενώνει τις μάχες για δημόσια και δωρεάν παιδεία με το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα, που θα συνδεθεί με τους εργαζομένους και τους αγώνες που δίνουν αλλά και θα απαιτήσει να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή και η συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης!


ΟΛΟΙ/-ΕΣ στο συλλαλητήριο στις 17/11 18.30 στην πλατεία Ελευθερίας!!



Σ.Α.Α.ΦΟΙ.Κ. - Ε.Α.Α.Κ.